اما در خصوص پناهنده شدن ابن زبیر و حمله ی حجّاج ثقفی به کعبه و ویران کردن خانه ی خدا اتفاقی نیافتاد. سوال این است که در واقعه ی اهانت به مسجد الحرام و تخریب کعبه چرا آنچه درباره ی اصحاب فیل جاری شد بر سر حجّاج نیامد؟

شیخ صدوق اینگونه پاسخ می دهد:
زیرا هدف حجّاج دستگیری ابن زبیر بود و نه ویرانی کعبه و ابن زبیر ضدّ حق یعنی مخالف حضرت سجّاد علیه السلام بود. وقتی این مرد ضدّ حق در کعبه متحصن شد خداوند اراده فرمود برای مردم بیان کند که به او پناه نخواهد داد از این رو مهلت داد تا کعبه را بر سر او ویران کنند.(من لا یحضر- ج2 – ص 249)

آیت الله جوادی آملی در کتاب صهبای حج پس از ذکر این نکته اضافه می کند:
پس تفاوت ابرهه و حجّاج دراین است که ابرهه ی ستمگر قصد داشت قبله و مطاف حنفا را ویران سازد اما حجّاج ستمگر قصد بدی نسبت به کعبه نداشت. مقصود وی در آن هنگام فقط تسلّط بر ستمگری همچون خود او بود که امام زمان خویش یعنی حضرت سید الشهدا و امام سجاد علیهما السلام را نشناخت... از این واقعه به خوبی روشن می شود که ضدیت با ولایت و امامت آنچنان مطرود است که هرکس با مقام رهبری امام معصوم علیه السلام مخالف است و او را تنها می گذارد و یاری نمی کند بلکه در برابر او موضع می گیرد و خود داعیه ی خام رهبری را در سر می پروراند، اگر در کعبه هم پناه ببرد از امان خاص الهی برخوردار نیست. از این حادثه قدر امام و حرمت ولایت و عزت الهی به خوبی دانسته می شود.(جرعه ای از صهبای حج- ولایت روح حج- صص 49)

منبع:گروه فرهنگی رجانیوز ـ