بوی محرم که به مشام می رسد، عالم رنگی دیگر می گیرد. قلبها تندتر از هرزمان و محزون تر از همیشه می تپد و میل به سوگ نشستن مثل خون دررگها می دود و آن وقت، درچشم بر هم زدنی پرچمهای سیاه در گوشه گوشه شهر و دیارما به اهتزازدرمی آید و همه جا رنگ ماتم به خود می گیرد. عشق به حسین دلیل نمی خواهد،انگارخاک و گل ما را با محبت او سرشته اند. هنگامی که به خیل سیاه پوشان عزاداری که زیر خیمه حسین (ع)،به سینه زنی

نوحه خوانی و.. مشغولند نگاه می کنی همه را حاضرمی بینی، پیر ، جوان، زن، مرد، دانشجو، کارگر، همه و همه بی آن که رنگ و ریایی در کار باشد سردر پی عاشورا نهاده اند و یا سینه زنان در پی عزاداران روانند تا شبی و یا نیمروزی خود را شریک غم زینب(س)و عزادار شهیدان کنند. به یکباره همه رنگها و تعلقها از بین می رود، همه مرامها و مسلکها رنگ می بازد و جای آن همه را نشستن درسوگ سالار کربلا می گیرد. حتی به قدر نوشاندن جرعه ای شربت به رهگذاران و یا عرضه خرده نانی به فقرا. گاه در عجب می مانم که چه شوری در دلهای این مردم است که محرم آنان را از خود بی خود می سازد. خون عاشورایی بی هیچ تعارف در رگهای مردم این دیار جاریست که با دمیدن خورشید اولین روز محرم دلهاشان به سوگ می نشیند تا در ظهرعاشورا ولوله ای عجیب به پا کنند. این شور و ولوله پرده بسیاری از پندارها را می درد و عبث بودن بسیاری از اندیشه ها را می نمایاند. گویی اینان در محرم و عاشورا آب زلالی می یابند که تشنگی درونشان را فرو می نشاند. سیاهی روز و روزگارشان را می زداید ومانند سپری آنان را ازابتلائات زمانه و دنیای هراس انگیز پس ازمرگ درامان می دارد. اینان خود را در پناه حسین (ع)در امان از هر بلا و ابتلاء می یابند. عاشورا ، از حسین و یارانش نمونه ای پرورده که تا ابد می توان بازو در بازوی آن از جای برخاست. عاشورا ، شوری می آفریند که راه صد ساله را یک شبه می توان پیمود. نیروی نهفته عشق به حسین (ع)، از چنان عظمتی برخوردار است که به مدد آن می توان دریا دریا مردم را به زیر خیمه اهل بیت (ع) کشید. عاشورا خود حامل فرهنگ سترگی است که جاری شدن در آن می تواند همه صحنه های حیات را مبدل به عاشورای حسینی و یارانش نماید