سبز آمدی، سرخ رفتی، حال آنکه سپید سپید زیستی و صداقت، تنها واژه‏ای است که برازنده نام توست. تو از زلالی آینه، هر آینه فراتری. در تو کرامت باران موج می‏زند. با تلاوت قرآن هم آغوشی و دست‏هایت، مونس آسمان مدینه‏اند.
65 سال، عاشقانه زیستی و 34 سال را صادقانه امامت کردی تا پر پر دانه‏های نجابتت به انگور زهر آلود منصور آغشته شد. 

ای سعادت سپید! شب شهادتت اشک می‏ریزیم و ستایش می‏کنیم غربت ستودنی‏ات را.
از کدام برکه نوشیده‏ای که دست در دست ملائکه، بال و پرت رهسپار بهشت جاودان شد؟ 

ای انیس مدام سجاده و هم نشین شبانه قرآن! آفتاب عظمتت همیشه بر فراز آسمان مسلمانان، روشنایی بخش است. تمام سپیده‏هامان را به صداقت نامت استواریم.شب شهادتت غمنامه‏ای می‏نویسیم به مظلومیت باران، آن زمان که آسمان غربتت را گریست.ای ششمین ستاره تابناک امامت و ولایت، صادق آل محمد (صلی الله علیه و آله و سلّم)! نامت را با افتخار به دل‏های غریبمان می‏سپاریم تا یادت آرام بخش سینه‏های بی‏تابمان باشد